Starosta nowotarski na wniosek wójta gminy Raba Wyżna, zezwolił na budowę drogi w Sieniawie.
Odwołania od tej decyzji złożyli mieszkańcy okolicznych posesji - Tadeusz W. i inni właściciele. Tadeusz W. uznał, że został naruszony przepis kpa mówiący o zapoznaniu się z materiałem zgromadzonym w aktach sprawy. Ponadto wojewoda małopolski nie uwłaszczył gminy na drodze. Zdaniem odwołującego w zaskarżonej decyzji naruszono wiele dyrektyw Unii Europejskiej, a decyzja naraża jego rodzinę na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty zdrowia i życia (np. nadmierny hałas). Nadto, skarżący oświadczył, że jego budynek został zgłoszony do wpisania do rejestru zabytków, aby służył pokoleniom i nie został rozebrany.
Z kolei właścicielka Zofia M. , wskazała, że granice działki objęte decyzją starosty nowotarskiego odbiegają od granic w terenie - nie wyraził więc zgody na projektowany podział tej działki. Dwie decyzje wydane przez ten sam organ (Starostę Nowotarskiego) oparte są o dokumenty, które zależnie od potrzeb inwestora wykazują granice w różnych miejscach.
Uchylenie decyzji starosty
W związku z wniesieniem tych odwołań, organ II instancji w pierwszej kolejności uchylił rygor natychmiastowej wykonalności nadany decyzji organu I instancji. Następnie, po przeprowadzeniu postępowania uzupełniającego, decyzją z dnia 15 maja 2014 r. wojewoda małopolski, uchylił zaskarżoną decyzję starosty nowotarskiego. W ocenie organu w złożonym wniosku do wniosku zostały naruszone przepisy ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. Zakresem wniosku objęto znacznie większy obszar niż jest on wymagany dla realizacji projektowanej inwestycji drogowej (dotyczy działki wodnej). Ponieważ roboty budowlane (tj. projektowaną nawierzchnię jezdni i projektowane bariery ochronne), planuje się tylko na niewielkim fragmencie działki ewidencyjnej, a zakresem objęto całą działkę. Co więcej - w planie częściowo tylko uwzględniono budowę pobocza.
Co do dyrektyw Unii Europejskiej i bezpośredniego niebezpieczeństwa utraty zdrowia i życia (np. nadmierny hałas) organ wskazał na szereg przepisów, które zostały uwzględnione w projektowaniu inwestycji. Natomiast, doszło do naruszenia art. 35 ust. 5 ustawy Prawo budowlane, który stanowi, iż właściwy organ wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, jeżeli na terenie, którego dotyczy projekt zagospodarowania działki lub terenu, znajduje się obiekt budowlany, w stosunku do którego orzeczono nakaz rozbiórki. Przepis ten ma zastosowanie także w postępowaniach o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowych.
Skarga do WSA
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie złożyła gmina Raba Wyżna, zarzucając naruszenie przepisów kpa i błędną ocenę projektu zagospodarowania terenu i przyjęcie, iż przedłożony projekt zagospodarowania terenu zawierał nieprawidłowo oznaczony zakres inwestycji. A tym samym uznanie, iż nieprawidłowo zakończono projektowaną nawierzchnię jezdni wcześniej niż wykazany przebieg projektowanego pasa drogowego drogi gminnej i przebieg istniejącego pasa drogowego drogi powiatowej. Zakresem wniosku nie objęto znacznie większego obszaru niż wymagany dla realizacji inwestycji.
WSA oddala skargę
Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie i oddalił ją. Istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy ma fakt, że postępowanie w sprawie było prowadzone w oparciu o przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowywania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych ( dalej: specustawa). Ustawa ta stanowi lex specialis w stosunku do ustaw generalnych, co oznacza, że jej stosowanie ma pierwszeństwo przed tymi drugimi.
WSA dodał, że z części tekstowej projektu wynika, że szerokość projektowanej jezdni wraz z poboczami maksymalnie ma wynosić 6,50 m. Z części graficznej projektu, która nie jest w pełni czytelna wynika, że szerokość pasa drogowego praktycznie na całym odcinku jest mniejsza niż 10 metrów. Wątpliwości z uwagi na nieczytelne oznaczenie co do szerokości pasa drogowego (ale nie szerokości ulicy) budzi jedynie końcowy odcinek ok. 5 metrów, gdzie szerokość pasa drogowego być może przekracza 10 metrów. Wobec tego - -zdaniem WSA - projekt powinien zawierać uzasadnienie przyjęcia mniejszej szerokości ulicy oraz przeprowadzenia analizy. I jednego i drugiego w projekcie brak, co również stanowi istotne naruszenie. raz teren niezbędny - działka wodna. Nie wyznaczono natomiast linii rozgraniczających teren inwestycji. Analizując część tekstową decyzji oraz załączniki graficzne do niej, przypuszczać można, że liniami rozgraniczającymi teren są grubsza przerywana linia czerwona, a w miejscu gdzie jej brak (co też budzi zastrzeżenia) grubsza przerywana linia niebieska. Biorąc jednak pod uwagę jednoznaczną treść art. 11f ust. 1 pkt 2 specustawy oraz ważkie konsekwencje jakie wiążą się z przebiegiem linii rozgraniczających teren, linie te powinny być jednoznacznie wskazane w załączniku do decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, a ich przebieg nie może być wynikiem jedynie wniosków i przypuszczeń, dokonanych w oparciu o pozostały materiał dowodowy i pozostałą część decyzji. Również to naruszenie przepisów należy ocenić jako istotne, mające wpływ na wynik sprawy i dotyczące całej inwestycji.
Skarga do NSA
Skargę kasacyjną złożyła gmina. Twierdziła ona, że wyrok niewłaściwie odnosi się do parametrów technicznych drogi) naruszenie art. 34 pkt. 3 prawa budowlanego).
NSA w wyroku z 14 lipca skargę gminy oddalił. Zdaniem sądu II instancji rację w tej sprawie ma wojewoda twierdząc, że decyzja wydana przez organ I instancji jest wadliwa. Przede wszystkim projektant miał uprawnienia ważne do 2012 r. , a projekt sporządzono w lutym 2013 r. Czyli projekt sporządziła osoba bez uprawnień. Co więcej - parametry geotechniczne gruntu także są niepełne.
Droga musi zawierać pobocze, jeśli przewiduje się poruszanie po niej pieszych - dodała sędzia NSA, Anna Łuczaj - Założenie graficzne projektu jednak nie przewidują pobocza na całym odcinku budowy.
Sygnatura akt II OSK 919/15, wyrok z 14 lipca 2015 r.