W grudniu 2008 r. Maria W. złożyła do wojewody wniosek w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty za nieruchomości pozostawione przez jej ojca poza obecnymi granicami Polski. Do akt dołączono oświadczenie ojca złożone przed notariuszem w styczniu 1990 r. w którym wskazał on swoją córkę - Marię W. jako jedyną uprawnioną do ubiegania się o ekwiwalent za mienie pozostawione na Kresach Wschodnich.
Z orzeczenia Państwowego Urzędu Repatriacyjnego z kwietnia 1946 r. wynika, że ojciec Marii W. pozostawił dom murowany parterowy wraz z ogrodem. Pismem z grudnia 1989 r. Maria W. złożyła do Miejskiej Rady Narodowej Wydziału Spraw Lokalowych, wniosek o nabycie mieszkania w ramach rekompensaty za mienie pozostawione na Kresach Wschodnich. Prezydent miasta przekazał według właściwości wniosek do wojewody, który wystąpił do strony o uzupełnienie wniosku. W lipcu 2011 r. wojewoda uznał, że Maria W. spełniła przesłanki zawarte w ustawie z 8 lipca 2005 r. i na tej podstawie wezwał ją do przedłożenia operatu szacunkowego przedstawiającego wartość pozostawionych nieruchomości.
W ocenie wojewody znajdujące się w aktach sprawy oświadczenia braci Marii W. o wskazaniu jej jako wyłącznie uprawnionej do realizacji prawa do rekompensaty są nieskuteczne. Dlatego, że z ustaleń wynika , że wniosek w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty złożyła wyłącznie skarżąca. Pozostali uprawnieni do starania się o realizację prawa do rekompensaty jej bracia, nie złożyli w ogóle wniosków, a tym samym ich oświadczenia które zostały dokonane po 31 grudnia 2008 r. są nieskuteczne. Po rozpoznaniu odwołania minister Skarbu Państwa utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.
Maria W. zaskarżyła decyzję do tutejszego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który oddalił wniosek. Wnosiła ona o uchylenie zaskarżonej decyzji w części dotyczącej ograniczenia jej prawa do rekompensaty do 1/3 jej części zamiast całości - jako wydanych z naruszeniem prawa .
Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił poglądu WSA i ministra SP. Uchylił wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania. Sąd I instancji źle zinterpretował prawo, tj art. 5 ust. 1 i 2 ustawy zabużańskiej. Według tego przepisu potwierdzenie prawa do rekompensaty następuje na wniosek osoby ubiegającej się o potwierdzenie tego prawa, złożony nie później niż do 31 grudnia 2008 r.
A wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty w przypadkach, składa współwłaściciel lub spadkobierca lub wskazana osoba uprawniona do rekompensaty.
Zdaniem NSA złożenie wniosku przez jedną osobę uprawnioną do rekompensaty jest możliwe, nawet gdyby było kilku spadkobierców, a rzeczą organu jest prowadzenie jako jednej sprawy. Mimo, że rodzeństwo nie wystąpiło z wnioskiem do 31 grudnia 2008 r., to  mógł być on rozpatrzony pozytywnie - stwierdziła sędzia Monika Nowicka.

Sygnatura akt I OSK 3130/12, wyrok NSA z 16 lipca 2014 r.