Skargę do Trybunału wniosła obywatelka Algierii (gdzie mieszka), której przysługuje we Francji świadczenie emerytalne po zmarłym mężu. Skarżąca wniosła również o wypłatę dodatkowego zasiłku dla osoby niepełnosprawnej. Władze francuskie odmówiły wskazując, iż skarżąca nie spełnia warunku zamieszkania we Francji. Przed Trybunałem skarżąca zarzuciła, iż ten stan rzeczy jest dyskryminacją sprzeczną z zakazem z art. 14 Konwencji o prawach człowieka w związku z prawem do poszanowania mienia, chronionym w art. 1 protokołu nr 1 do Konwencji.

Trybunał nie zgodził się z argumentacją skarżącej i uznał jej skargę za niedopuszczalną.

Trybunał przypomniał, iż zakaz dyskryminacji oznacza różne traktowanie osób, które pod innymi względami - oprócz przyczyny różnego traktowania - znajdują się w takich samych lub istotnie podobnych położeniach. W związku z tym pytaniem, na które należało odpowiedzieć, było pytanie, czy skarżąca, jako osoba niezamieszkała we Francji, znajduje się w takim samym położeniu jak mieszkańcy Francji, którzy spełniają warunki przyznania im dodatkowego zasiłku dla osoby niepełnosprawnej.

Odpowiadając na to pytanie Trybunał w pełni zgodził się z argumentacją rządu francuskiego. Francuski zasiłek dla niepełnosprawnych realizuje cel w postaci zapewnienia dochodu minimalnego mieszkańcom Francji, z uwzględnieniem minimalnych kosztów utrzymania w tym konkretnym państwie. W związku z tym jego wysokość jest corocznie kontrolowana i dostosowywana do bieżących wskaźników. Obywatel francuski, który mieszka poza granicami Francji, nie jest uprawniony do jego otrzymywania.

Trybunał wskazał, iż sama istota spornego świadczenia socjalnego jest związana z utrzymaniem odpowiednich warunków życia jego beneficjentów we Francji, z uwzględnieniem konkretnych kosztów utrzymania w tym kraju i konkretnych potrzeb osób uprawnionych. Nie można zatem uznać, by skarżąca - jako osoba niemieszkająca we Francji - znajdowała się w takim samym lub porównywalnym położeniu do położenia rezydentów francuskich, którzy spełniają warunki przyznania tego świadczenia. Skoro skarżąca nie znajduje się w takim samym lub porównywalnym położeniu, nie można mówić o jej dyskryminacji. Skarga na naruszenie zakazu dyskryminacji i art. 14 Konwencji w związku z prawem do poszanowania mienia z art. 1 protokołu nr 1 została więc uznana za nieuzasadnioną i niedopuszczalną.

Gouri przeciwko Francji - decyzja ETPC z dnia 28 lutego 2017 r., skarga nr 41069/11.