Skargę do Trybunału złożył obywatel Rosji, który odbywał karę pozbawienia wolności. Jego zarzuty dotyczyły niewłaściwej opieki medycznej, jaka miała być mu zapewniana w zakładzie karnym. W trakcie postępowania przed Trybunałem skarżący zmarł na raka, nie pozostawiając żadnych krewnych. Mimo zgonu skarżącego, jego sprawę przed Trybunałem nadal popierali prawnicy reprezentującej skarżącego organizacji pozarządowej. Strona skarżąca zarzuciła, iż skarżącemu udzielono niewłaściwej opieki medycznej w czasie pozbawienia wolności, z naruszeniem zakazu nieludzkiego i poniżającego traktowania z art. 3 Konwencji o prawach człowieka.

Trybunał zgodził się ze stroną skarżącą i potwierdził naruszenie art. 3 Konwencji. Istotą omawianej sprawy stało się jednakże to, czy po zgonie skarżącego mógł on być nadal reprezentowany przez organizację pozarządową.

Trybunał na tak postawione pytanie odpowiedział twierdząco, z zastrzeżeniem jednak wyjątkowych okoliczności sprawy. Skarżący zmarł w zakładzie karnym i nie ustalono, by miał jakichkolwiek żyjących krewnych. Organizacja pozarządowa, która reprezentowała go przed Trybunałem, była zaangażowana w sprawę od samego początku, to jest od etapów interwencji na szczeblach krajowych. Zważywszy na bliskie i trwałe związki skarżącego z organizacją, a także na powagę zarzutów podniesionych przed Trybunałem (to jest naruszenie art. 3 Konwencji, jednego z najpoważniejszych i najbardziej bezwzględnie chronionych standardów konwencyjnych), oraz na fakt, iż przerwanie postępowania przed Trybunałem pozwoliłoby na praktyczną bezkarność państwa w odniesieniu do poważnego naruszenia praw podstawowych - Trybunał dopuścił możliwość dalszego reprezentowania skarżącego przez organizację pozarządową i kontynuował postępowanie do ostatecznego rozstrzygnięcia, pomimo zgonu skarżącego.

W odniesieniu do istoty skargi, Trybunał potwierdził, że opieka medyczna świadczona skarżącemu była niewystarczająca. W czasie pozbawienia wolności u skarżącego zdiagnozowano raka prostaty. Trybunał uznał, iż diagnoza ta została postawiona zbyt późno, skarżącemu nie zapewniono niezależnej opinii lekarskiej, kontynuowano jego osadzenie pomimo wyraźnych przeciwskazań zdrowotnych, a także nie zapewniono mu w szpitalu przywięziennym właściwych świadczeń medycznych, odpowiadających zaawansowanemu etapowi jego choroby. Wszystkie te okoliczności sprawiły, iż Trybunał bez wahania uznał naruszenie zakazu nieludzkiego i poniżającego traktowania, to jest naruszenie art. 3 Konwencji.

Kondrulin przeciwko Rosji - wyrok ETPC z dnia 20 września 2016 r., skarga nr 12987/15.