Skargę do Trybunału wniosła główna turecka partia opozycyjna, której - nakazem tureckiego Trybunału Konstytucyjnego - skonfiskowano poważną część majątku w wyniku kontroli finansowych przeprowadzonych w latach 2007-2009. Nakazy konfiskaty zapadły dlatego, iż wydatki skarżącej partii stanowiły, zdaniem władz krajowych, wydatki "sprzeczne z prawem". Prawo krajowe nie definiowało jednakże, jakiego rodzaju wydatki należą do tej kategorii. Skarżąca partia zarzuciła, iż ten stan rzeczy sprowadzał się do naruszenia prawa do wolności stowarzyszania się, chronionego w art. 11 Konwencji o prawach człowieka.

Trybunał zgodził się ze skarżącą i uznał naruszenie art. 11 Konwencji.

Trybunał podkreślił na wstępie, że sama możliwość przeprowadzenia kontroli finansów partii politycznej nie jest sprzeczna z art. 11 Konwencji, a państwom przysługuje w tej mierze dość szeroki margines uznania. Konfiskaty majątku skarżącej partii były na tyle znaczące, że poważnie ograniczyły możliwości jej politycznego działania, zwłaszcza na szczeblu lokalnym. Taka ingerencja w prawo stowarzyszania się, dla zachowania zgodności z art. 11 Konwencji, musi być zgodna z prawem, a także proporcjonalna, niezbędna w demokratycznym społeczeństwie i musi realizować uzasadniony prawnie cel.

Nakazy konfiskaty miały swoje formalne oparcie w przepisach prawa krajowego, Trybunał uznał jednak, iż przepisom tym brakowało wystarczającej precyzji i przewidywalności, jeśli chodzi o zakres pojęcia wydatku "sprzecznego z prawem". Również orzecznictwo sądów tureckich nie było w tej mierze spójne: w omawianej sprawie Trybunał Konstytucyjny w czasie jednej z kontroli uznał zasadność wydatków, które w toku pozostałych dwóch określono za sprzeczne z prawem. Taki stan rzeczy skutkował wieloznaczną i nieprzewidywalną wykładnią przepisów prawa krajowego ze szkodą dla skarżącej partii. Brak pewności prawnej pogłębiała również długość postępowań kontrolnych, które trwały odpowiednio 2 i 3 lata.

Trybunał wskazał, iż szerokie spektrum działalności partii politycznych we współczesnych społeczeństwach sprawia, że trudno jest ustalić wyczerpujące kryteria pozwalające na ścisłe zdefiniowanie czynności związanych z realizacją zadań partii politycznej oraz wskazanie wydatków dotyczących faktycznej działalności politycznej. Jednakże zważywszy na kluczową rolę, jaką partie polityczne odgrywają w państwach demokratycznych, przepisy prawne ograniczające wolność partyjną, takie jak regulacje związane z kontrolowaniem finansów partii, muszą być sformułowane w sposób racjonalnie określający zakres i sposób ich wykładni i stosowania.

Warunki te w omawianej sprawie nie zostały spełnione. Niejasność pojęcia "wydatku sprzecznego z prawem", sprzeczne orzecznictwo w tej mierze, a także poważna dolegliwość sankcji grożących partii politycznej w razie stwierdzenia nieprawidłowości w toku kontroli jej finansów, sprawiły, iż Trybunał uznał, że konwencyjny standard przewidywalności i jasności prawa został przez Turcję naruszony. W związku z tym nakazy konfiskaty nie zostały uznane za "określone ustawą" w rozumieniu art. 11 Konwencji, co sprowadza się do jego naruszenia.

Cumhuriyet Halk Partisi przeciwko Turcji - wyrok ETPC z dnia 26 kwietnia 2016 r., skarga nr 19920/13.