Skargę do Trybunału wniósł turecki księgowy, który stracił pracę wskutek kontroli przeprowadzonej przez urząd skarbowy w fundacji, gdzie pracował. Skarżący zakwestionował prawidłowość raportu sporządzonego przez inspektora podatkowego w piśmie skierowanym do urzędu generalnego odpowiadającego za nadzór nad fundacjami. W swej korespondencji skarżący oskarżył inspektora o to, że wydał przeciwko niemu fatwę, oraz zarzucił mu działanie z niskich pobudek. Inspektor złożył na skarżącego skargę w organach ścigania - za zniewagę urzędnika publicznego skarżący został skazany na karę 7 dni pozbawienia wolności, zamienioną ostatecznie na grzywnę. Przed Trybunałem skarżący zarzucił, iż w ten sposób naruszono jego wolność wyrażania opinii, chronioną w art. 10 Konwencji o prawach człowieka.

Trybunał zgodził się ze skarżącym i potwierdził naruszenie art. 10 Konwencji.

Trybunał wskazał, że skarżący w swym piśmie chciał wyrazić swe osobiste poglądy, a jego wypowiedź miała charakter osądu ocennego, który nie podlega udowodnieniu (w przeciwieństwie do wypowiedzi o faktach). Pismo powstało w kontekście konfliktu pomiędzy skarżącym a inspektorem podatkowym, wskutek którego skarżący stracił pracę. Skarżący swym pismem chciał uzyskać wykreślenie z raportu inspektora podatkowego fragmentów, które miały zagrażać jego karierze zawodowej. Skarżący porównał mentalność inspektora do mentalności negatywnego fikcyjnego bohatera, znanego z literatury tureckiej. Wypowiedzi skarżącego nie miały charakteru wypowiedzi publicznych i nie były elementem debaty publicznej, lecz reakcją skarżącego na działanie urzędnika publicznego, które doprowadziło do zwolnienia go z pracy.

Trybunał podkreślił konieczność oceny wypowiedzi skarżącego w kontekście, w jakim zostały wyrażone. Nie miały one charakteru publicznego, lecz zostały zawarte w piśmie złożonym do wiadomości organu publicznego w trakcie postępowania administracyjnego: skarżący dochodził wykreślenia z raportu inspektora podatkowego fragmentów, które spowodowały zwolnienie go z pracy i w jego opinii zagrażały jego karierze zawodowej. W tym świetle skazanie skarżącego za znieważenie urzędnika publicznego Trybunał uznał za nadmierne, a argumenty przedstawione przez rząd turecki za argumenty nieistotne i niewystarczające wobec skali ingerencji w prawa skarżącego.

Trybunał wskazał także, iż w omawianej sprawie skarżącego spotkała sankcja karna, wymierzona przez sąd karny, co może wpływać wyjątkowo "mrożąco" na wolność wyrażania opinii innych obywateli w podobnej sytuacji (bez względu na minimalny wymiar kary nałożonej przez sąd). W konkluzji wyroku Trybunał podkreślił, że skazanie karne skarżącego sprowadzało się do nadmiernej, nieproporcjonalnej ingerencji w jego wolność wyrażania opinii, a tym samym nie spełniało warunku "niezbędności w demokratycznym społeczeństwie" z art. 10 Konwencji o prawach człowieka. Miało zatem miejsce naruszenie tego artykułu.

Ali Çetin przeciwko Turcji - wyrok ETPC z dnia 19 czerwca 2016 r., skarga nr 30905/09.