Skargę do Trybunału wniósł obywatel Turcji, który jako 12-letni chłopiec doznał poważnych obrażeń wskutek wybuchu miny. Skarżący pasł owce i ze swoim stadem wszedł na pole minowe, otoczone drutem kolczastym i ostrzegawczymi znakami. Tam znalazł minę, którą zaczął się bawić, i która następnie wybuchła raniąc go poważnie w twarz, ręce i pierś. Sądy krajowe odmówiły uznania winy państwa za ten wypadek. Przed Trybunałem skarżący zarzucił, iż krajowe organy władzy nie podjęły wystarczających środków dla ochrony jego życia i zdrowia, i w ten sposób naruszone zostało jego prawo do życia, chronione w art. 2 Konwencji o prawach człowieka.

Trybunał nie zgodził się ze skarżącym i nie potwierdził naruszenia art. 2 Konwencji.

Trybunał wskazał, iż obrażenia skarżącego zostały spowodowane wybuchem miny przeciwpiechotnej na obszarze, na którym miny zostały te umieszczone przez władze. Zadaniem Trybunału było zatem zweryfikowanie, czy władze tureckie podjęły wszelkie konieczne środki dla zapobieżenia obrażeniom skarżącego. W omawianej sprawie młody pasterz, wówczas 12-letni, świadomie wszedł na pole minowe, pomimo otoczenia pola drutem kolczastym i ostrzegawczymi znakami. Nie można twierdzić, by skarżący nie wiedział o niebezpieczeństwie, zwłaszcza że odpowiednia akcja informowania miejscowej ludności o zagrożeniu była wcześniej prowadzona przez lokalne organy władzy, a wstęp na teren pola był wyraźnie i jednoznacznie zabroniony. Trybunał uznał, iż skarżący, mimo młodego wieku, był w sytuacji umożliwiającej zrozumienie zagrożeń związanych ze wstępem na zakazany, odgrodzony, zaminowany teren wojskowy.

Trybunał stwierdził dalej, iż w sytuacjach tego typu zawsze można wskazać na dodatkowe środki, które władze mogłyby zastosować w danych okolicznościach. Zapewnienie zupełnej, szczelnej ochrony jest jednak w praktyce niemożliwe, zważywszy zwłaszcza na nieprzewidywalność zachowań ludzkich. Zatem, mimo bezsprzecznie tragicznego przebiegu zaskarżonych wydarzeń, Trybunał uznał zastosowane przez władze tureckie środki za wystarczające i nie dostrzegł powodów, dla których mógłby uznać, iż pozytywne obowiązki spoczywające na krajowych organach władzy na podstawie art. 2 Konwencji nie zostały spełnione. Nie miało zatem miejsca naruszenie tego postanowienia Konwencji.

Sarihan przeciwko Turcji - wyrok ETPC z dnia 6 grudnia 2012 r., skarga nr 55907/08.