Republika Albanii 1 lipca 2004 r.

Republika Armenii 1 lutego 2007 r.

Związek Australijski 1 marca 2013 r.

Republika Austrii 1 października 2012 r.

Republika Azerbejdżanu 1 lipca 2010 r.

Królestwo Belgii 1 grudnia 2012 r.

Bośnia i Hercegowina 1 września 2006 r.

Republika Bułgarii 1 sierpnia 2005 r.

Republika Chorwacji 1 lipca 2004 r.

Republika Cypryjska 1 maja 2005 r.

Czarnogóra 1 lipca 2010 r.

Republika Czeska 1 grudnia 2013 r.

Królestwo Danii 1 1 października 2005 r.

Republika Dominikańska 1 czerwca 2013 r.

Republika Estońska 1 lipca 2004 r.

Republika Finlandii 1 września 2007 r.

Republika Francuska 1 maja 2006 r.

Gruzja 1 października 2012 r.

Królestwo Hiszpanii 1 października 2010 r.

Republika Islandii 1 maja 2007 r.

Japonia 1 listopada 2012 r.

Republika Litewska 1 lipca 2004 r.

Wielkie Księstwo Luksemburga 1 lutego 2015 r.

Republika Łotewska 1 czerwca 2007 r.

Była Jugosłowiańska Republika Macedonii 1 stycznia 2005 r.

Republika Malty 1 sierpnia 2012 r.

Republika Mauritiusu 1 marca 2014 r.

Republika Mołdawii 1 września 2009 r.

Królestwo Niderlandów 1 marca 2007 r.

Republika Federalna Niemiec 1 lipca 2009 r.

Królestwo Norwegii 1 października 2006 r.

Republika Panamy 1 lipca 2014 r.

Rzeczpospolita Polska 1 czerwca 2015 r.

Republika Portugalska 1 lipca 2010 r.

Rumunia 1 września 2004 r.

Republika Serbii 1 sierpnia 2009 r.

Republika Słowacka 1 maja 2008 r.

Republika Słowenii 1 stycznia 2005 r.

Stany Zjednoczone Ameryki 1 stycznia 2007 r.

Konfederacja Szwajcarska 1 stycznia 2012 r.

Republika Turcji 1 stycznia 2015 r.

Ukraina 1 lipca 2006 r.

Węgry 1 lipca 2004 r.

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej 1 września 2011 r.

Republika Włoska 1 października 2008 r.

"Na podstawie art. 24 ust. 7 Konwencji, Rzeczpospolita Polska oświadcza, iż organem centralnym odpowiedzialnym za sporządzanie wniosków ekstradycyjnych lub wniosków o tymczasowe aresztowanie jest:

Prokurator Generalny - w odniesieniu do wniosków sporządzanych na etapie postępowania przygotowawczego,

Minister Sprawiedliwości - w odniesieniu do pozostałych wniosków.

Organem centralnym odpowiedzialnym za przyjmowanie wniosków ekstradycyjnych lub wniosków o tymczasowe aresztowanie jest Prokurator Generalny.

Na podstawie art. 27 ust. 2 lit. a Konwencji, Rzeczpospolita Polska oświadcza, iż organem centralnym odpowiedzialnym za wysyłanie lub za udzielanie odpowiedzi na wnioski o pomoc wzajemną w zakresie Konwencji jest:

Prokurator Generalny - w odniesieniu do wniosków realizowanych na etapie postępowania przygotowawczego,

Minister Sprawiedliwości - w odniesieniu do pozostałych wniosków.

Na podstawie art. 29 ust. 4 Konwencji, Rzeczpospolita Polska zastrzega, iż warunkiem wykonania wniosku o pomoc wzajemną dotyczącego przeszukania lub uzyskania dostępu przy użyciu podobnych metod, zajęcia lub podobnego zabezpieczenia albo ujawnienia przechowywanych danych, w odniesieniu do przestępstw innych niż określone w artykułach 2-11 Konwencji, jest podwójna karalność tych przestępstw.

Rzeczpospolita Polska oświadcza, iż punktem kontaktowym, o którym mowa artykule 35 Konwencji, jest Wydział Wsparcia Zwalczania Cyberprzestępczości Biura Służby Kryminalnej Komendy Głównej Policji."

Związek Australijski

"Zgodnie z art. 42 oraz art. 14 ust. 3 lit. a Konwencji Australia zastrzega sobie prawo do stosowania środków, o których mowa w art. 20 (Gromadzenie w czasie rzeczywistym danych dotyczących ruchu), wyłącznie w odniesieniu do przestępstw podlegających karze pozbawienia wolności w wymiarze minimum 3 lat oraz innych "poważnych przestępstw", zgodnie z definicją zawartą w przepisach prawa krajowego odnoszących się do gromadzenia i rejestrowania w czasie rzeczywistym danych dotyczących ruchu oraz przechwytywania danych dotyczących treści. Zgodnie z prawem Australii organy krajowe mogą uzyskać dostęp do danych dotyczących ruchu zgromadzonych i zarejestrowanych w czasie rzeczywistym tylko w odniesieniu do przestępstw podlegających karze pozbawienia wolności w wymiarze minimum 3 lat oraz w odniesieniu do innych "poważnych przestępstw". Organy krajowe mogą uzyskać dostęp do przechwyconych danych dotyczących treści tylko w odniesieniu do poważnych przestępstw.

Zgodnie z art. 42 oraz art. 22 ust. 2 Konwencji Australia zastrzega sobie prawo do niestosowania zasad dotyczących jurysdykcji określonych w art. 22 ust. 1 lit. b-d w odniesieniu do przestępstw określonych zgodnie z art. 7 (Fałszerstwo komputerowe), art. 8 (Oszustwo komputerowe) oraz art. 9 (Przestępstwa związane z pornografią dziecięcą). Parlament Związku Australijskiego nie posiada pełnej władzy w zakresie stanowienia przepisów prawa dotyczących przestępstw fałszerstwa komputerowego, oszustwa komputerowego lub przestępstw związanych z pornografią dziecięcą. Parlament Związku Australijskiego uznał przestępstwo dotyczące fałszerstw komputerowych, oszustw komputerowych oraz przestępstwa związane z pornografią dziecięcą, popełnione na pokładach statków pływających pod australijską banderą, na pokładach samolotów zarejestrowanych na podstawie przepisów prawa Australii lub przez obywateli Australii poza terytorium Australii, w przypadku gdy popełnione przestępstwo dotyczy czynów, w stosunku do których ma on uprawnienia ustawodawcze. Poza tymi przestępstwami, stany oraz terytoria Australii uznały także przestępstwa wynikające z art. 7, 8 i 9, w przypadku gdy były one popełnione na ich terytoriach.

Zgodnie z art. 42 oraz art. 22 ust. 2 Konwencji Australia następnie zastrzega sobie prawo do niestosowania zasad dotyczących jurysdykcji określonych w art. 22 ust. 1 lit. b-d w odniesieniu do przestępstw określonych zgodnie z art. 10 (Przestępstwa związane z naruszeniem praw autorskich i praw pokrewnych). Prawo Australii obecnie nie przewiduje jurysdykcji w zakresie czynów stanowiących naruszenie praw autorskich i pokrewnych, popełnionych na pokładach statków pływających pod australijską banderą, na pokładach samolotów zarejestrowanych na podstawie przepisów prawa Australii lub przez obywateli Australii poza terytorium Australii."

Republika Austrii

"Austria zgodnie z art. 29 ust. 4 Konwencji odmówi wykonania wniosków o wzajemną pomoc prawną w zakresie zabezpieczenia przechowywanych danych komputerowych przewidzianego w art. 16 Konwencji, w przypadku niespełnienia warunku podwójnej karalności; nie ma to zastosowania w odniesieniu do przestępstw określonych zgodnie z art. 2-11 niniejszej konwencji."

Republika Azerbejdżanu

"Zgodnie z art. 42 oraz art. 4 ust. 2 Konwencji Republika Azerbejdżanu oświadcza, że odpowiedzialność karna powstaje w przypadku, gdy czyny opisane w art. 4 Konwencji skutkują poważną szkodą.

W odniesieniu do art. 6 ust. 1 lit. b Konwencji Republika Azerbejdżanu oświadcza, że w przypadku gdy czyny nie są uważane za przestępstwa niebezpieczne dla społeczeństwa, będą one oceniane nie w kategoriach przestępstw, ale jako czyny karalne traktowane jako naruszenie prawa. W przypadku gdy umyślne popełnienie czynów zagrożonych karą, których nie uważa się za przestępstwa niebezpieczne dla społeczeństwa (działanie lub brak działania), powoduje poważną szkodę, wówczas czyny te traktuje się jak przestępstwa.

W odniesieniu do art. 6 ust. 3 Konwencji Republika Azerbejdżanu uważa czyny wskazane w art. 6 ust. 1 Konwencji nie jako przestępstwa, ale jako zagrożone karą czyny traktowane jako naruszenie prawa w przypadku, gdy czynów tych nie uważa się za przestępstwa niebezpieczne dla społeczeństwa, i przewiduje, że pewne czyny będą stanowiły podstawę do postawienia zarzutów karnych tylko w przypadku powstania poważnej szkody.

Zgodnie z art. 42 oraz art. 29 ust. 4 Konwencji Republika Azerbejdżanu zastrzega sobie prawo do odmowy wykonania wniosku o zabezpieczenie na podstawie tego artykułu, w sytuacji gdy ma powody, aby uważać, że w momencie ujawnienia warunek podwójnej karalności nie może być spełniony.

Zgodnie z art. 38 Konwencji Republika Azerbejdżanu oświadcza, że nie jest w stanie zagwarantować implementacji Konwencji na terytorium Republiki Azerbejdżanu okupowanym przez Republikę Armenii - do czasu wyzwolenia tego terytorium spod okupacji."

Królestwo Belgii

"Zgodnie z art. 22 Konwencji Rząd Belgii zastrzega sobie możliwość stosowania art. 22 ust. 1 lit. c Konwencji tylko w przypadku spełnienia następującego warunku szczególnego: art. 36 Ustawy z dnia 27 czerwca 1937 r. regulujący nawigację powietrzną uznaje przestępstwa popełnione na pokładzie lecącego samolotu belgijskiego za przestępstwa popełnione na terytorium Belgii.

Zgodnie z art. 42 Konwencji Belgia zastrzega sobie prawo do stosowania art. 22 ust. 1 lit. d Konwencji w odniesieniu do obywatela Belgii winnego popełnienia przestępstwa poza terytorium Królestwa jedynie w sytuacjach, gdy takie przestępstwo jest przestępstwem w świetle prawa belgijskiego, gdy przestępstwo to podlega karze w świetle przepisów prawa państwa, w którym zostało popełnione, oraz gdy sprawca został odnaleziony w Belgii. Belgia zastrzega sobie prawo do wszczęcia postępowania w przypadku, gdy ofiara przestępstwa jest cudzoziemcem, jedynie na skutek skargi wniesionej przez ofiarę, jej rodzinę lub też na skutek oficjalnego powiadomienia przez władze państwa, w którym popełniono przestępstwo.

Zgodnie z art. 2 Konwencji Rząd Belgii oświadcza, że uzna za przestępstwo czyny określone w art. 2, dotyczące "hakerstwa wewnętrznego", zgodnie z artykułem 550bis § 2 Kodeksu Karnego, tylko w przypadku, gdy czyny takie zostały popełnione z zamiarem oszustwa lub spowodowania szkody.

Zgodnie z art. 7 Konwencji Rząd Belgii oświadcza, że uzna za przestępstwo czyny określone w art. 7 tylko w przypadku, gdy czyny takie zostały popełnione w oszukańczym zamiarze lub z zamiarem spowodowania szkody."

Republika Bułgarii

"Zgodnie z art. 14 ust. 3 Konwencji Republika Bułgarii zastrzega sobie prawo do stosowania środków, o których mowa w art. 20, tylko w odniesieniu do poważnych przestępstw, zgodnie z ich definicją zawartą w Bułgarskim Kodeksie Karnym."

Czarnogóra

"Zgodnie z art. 9 ust. 4 oraz w odniesieniu do art. 9 ust. 1 lit. e Konwencji Czarnogóra oświadcza, że pozyskiwanie pornografii dziecięcej za pośrednictwem systemów komputerowych na własny użytek oraz na użytek innych osób oraz posiadanie pornografii dziecięcej w systemach komputerowych lub na nośnikach służących do przechowywania danych komputerowych nie będzie uznawane za przestępstwo w przypadku, gdy osoba pokazana na tych materiałach ukończyła 14 lat i wyraziła na to zgodę.

Zgodnie z art. 9 ust. 4 oraz w odniesieniu do art. 9 ust. 2 lit. b Konwencji Czarnogóra oświadcza, że materiały, które w sposób widoczny przedstawiają twarz, na podstawie której można wywnioskować, że dana osoba jest osobą małoletnią podejmującą czynność, o której mowa w art. 9 ust. 2 lit. b Konwencji, nie będą uznawane za pornografię dziecięcą.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 oraz w odniesieniu do art. 20 Konwencji Czarnogóra oświadcza, że środki zawarte w art. 20 Konwencji będą stosowane wyłącznie na podstawie decyzji właściwego sądu Czarnogóry, jeżeli jest to konieczne dla prowadzenia postępowania karnego lub dla celów bezpieczeństwa w Czarnogórze."

Republika Czeska

"Zgodnie z art. 29 ust. 4 oraz art. 42 Konwencji Republika Czeska zastrzega sobie prawo odmowy wykonania wniosku o zabezpieczenie na podstawie art. 29 Konwencji w przypadkach, gdy ma podstawy, aby sądzić, że warunek podwójnej karalności w odniesieniu do czynów przestępczych innych niż czyny określone w art. 2-11 Konwencji nie może być spełniony w celu udzielenia wzajemnej pomocy w zakresie przeszukania lub podobnego dostępu, zajęcia lub innego zabezpieczenia lub ujawnienia danych.

Zgodnie z art. 2 oraz art. 40 Konwencji Republika Czeska oświadcza, że odpowiedzialność karna w odniesieniu do czynów opisanych w art. 2 Konwencji powstaje z chwilą naruszenia środków bezpieczeństwa w celu uzyskania bezprawnego dostępu do całego systemu komputerowego czy też dowolnej jego części.

Zgodnie z art. 27 ust. 9 lit. e Konwencji Republika Czeska oświadcza, że dla lepszej skuteczności wnioski przekazywane na podstawie niniejszego ustępu należy kierować do organów centralnych."

Królestwo Danii

"Zgodnie z art. 9 ust. 4 Konwencji Rząd Królestwa Danii oświadcza, że obszar działań przestępczych zgodnie z art. 9 nie obejmuje posiadania nieprzyzwoitych wizerunków osoby, która ukończyła 15 lat, w przypadku gdy osoba ta wyraziła zgodę na takie posiadanie, patrz art. 9 ust. 1 lit. e.

Zgodnie z art. 9 ust. 4 Konwencji Rząd Królestwa Danii oświadcza, że zakres kryminalizacji zgodnie z art. 9 nie obejmuje przedstawień osoby, która wydaje się być małoletnia i bierze udział w czynności wyraźnie seksualnej, patrz art. 9 ust. 2 lit. b.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 lit. a Konwencji Rząd Królestwa Danii oświadcza, że Dania będzie stosowała art. 20 dotyczący monitorowania danych dotyczących ruchu tylko w takim zakresie, w jakim zgodnie z art. 21 istnieje obowiązek upoważnienia właściwych organów do monitorowania danych dotyczących treści, w związku z postępowaniami prowadzonymi w poważnych sprawach, zgodnie z definicją prawa krajowego."

Republika Finlandii

"Zgodnie z art. 2 Konwencji Republika Finlandii oświadcza, że w odniesieniu do karalności bezprawnego dostępu, o którym mowa w tym artykule, wymaga, aby przestępstwo było popełnione z naruszeniem zasad bezpieczeństwa.

Zgodnie z art. 11 ust. 3 Konwencji Republika Finlandii oświadcza, że nie będzie stosowała ust. 2 tego artykułu, dotyczącego karania za usiłowanie, w odniesieniu do drobnych szkód ani do drobnych fałszerstw.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 lit. a Konwencji Republika Finlandii oświadcza, że stosuje art. 20 tylko w odniesieniu do przestępstw wymierzonych przeciwko systemowi komputerowemu popełnionych z użyciem końcowych urządzeń telekomunikacyjnych, stręczycielstwa, straszenia innych osób sądem, gróźb, przestępstw narkotykowych lub ich usiłowania, przygotowywania przestępstw w zamiarach terrorystycznych oraz przestępstw podlegających karze minimum 4 lat.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 lit. b Konwencji Republika Finlandii oświadcza, że nie stosuje środków, o których mowa w art. 20 oraz art. 21, w odniesieniu do komunikatów przekazywanych w ramach systemu komputerowego, jeżeli ten system działa na rzecz zamkniętej grupy użytkowników i nie wykorzystuje publicznej sieci telekomunikacyjnej ani nie jest połączony z innym systemem komputerowym, publicznym ani prywatnym."

Republika Francuska

"Zgodnie z art. 21 Konwencji Francja stosuje przepisy art. 21 tylko w sytuacji, gdy ścigane przestępstwo podlega karze pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej 2 lat pozbawienia wolności.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 lit. b Konwencji Francja stosuje art. 9 ust. 1 w odniesieniu do wszelkich materiałów pornograficznych, które w sposób widoczny przedstawiają osobę, która wydaje się być małoletnia, w trakcie czynności wyraźnie seksualnej, o ile nie jest udowodnione, że wspomniana osoba w dniu sporządzenia lub zarejestrowania jej wizerunku miała 18 lat.

Zgodnie z art. 22 Konwencji Francja zastrzega sobie prawo do nieustalania jurysdykcji w przypadku, gdy przestępstwo popełniono poza zakresem terytorialnym któregokolwiek z państw. Francja także oświadcza, że w każdym przypadku, gdy przestępstwo podlega karze w świetle prawa karnego obowiązującego w miejscu popełnienia, postępowanie wszczyna się jedynie na wniosek prokuratora i musi być ono poprzedzone złożeniem skargi przez ofiarę lub jej beneficjenta lub złożeniem oficjalnej skargi przez władze państwa, w którym popełniono przestępstwo (art. 22 ust. 1 lit. d)."

Gruzja

"Zgodnie z art. 6 ust. 3 Konwencji Gruzja oświadcza, że można ustanowić odpowiedzialność karną w odniesieniu do czynów, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. a, w przypadku gdy narzędzie, w tym program komputerowy, zostało zaprojektowane lub może być dostosowane na potrzeby popełnienia czynów określonych w art. 2-5 Konwencji."

Królestwo Hiszpanii

"Gdyby Zjednoczone Królestwo miało poszerzyć zakres Konwencji, tak aby obejmowała ona Gibraltar, Hiszpania chciałaby wnieść następujące oświadczenie:

Gibraltar jest terytorium nieautonomicznym, za którego relacje międzynarodowe odpowiada Zjednoczone Królestwo i które podlega procesowi dekolonizacji zgodnie ze stosownymi decyzjami i rezolucjami Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych.

Władze Gibraltaru mają charakter lokalny i posiadają wyłącznie wewnętrzną właściwość, która wynika z podziału i przypisania właściwości posiadanej przez Zjednoczone Królestwo, zgodnie z jego ustawodawstwem wewnętrznym jako państwa suwerennego, od którego zależy wspomniane terytorium nieautonomiczne.

W wyniku tego, ostateczny udział władz Gibraltaru w stosowaniu niniejszej konwencji będzie rozumiany jako część wewnętrznej właściwości Gibraltaru i nie może być brany pod uwagę w kontekście jakichkolwiek zmian ustaleń zawartych w dwóch poprzednich ustępach."

Japonia

"Zgodnie z art. 42 oraz art. 6 (Niewłaściwe użycie urządzeń) ust. 3 Konwencji Rząd Japonii zastrzega sobie prawo do niestosowania art. 6 ust. 1, z wyjątkiem:

Zgodnie z art. 42 oraz art. 9 (Przestępstwa związane z pornografią dziecięcą) ust. 4 Konwencji Rząd Japonii zastrzega sobie prawo do niestosowania art. 9 ust. 1 lit. d i e oraz ustępu 2 lit. b i c, z wyjątkiem przestępstw wymienionych w art. 7 (Dostarczanie pornografii dziecięcej i inne działania powiązane) Ustawy o karaniu za działania związane z prostytucją dziecięcą oraz pornografią dziecięcą oraz o ochronie dzieci (Ustawa nr 52, 1999 r.).

Zgodnie z art. 42 oraz art. 11 (Usiłowanie i pomocnictwo lub podżeganie) ust. 3 Konwencji Rząd Japonii zastrzega sobie prawo do niestosowania art. 11 ust. 2 w odniesieniu do przestępstw określonych na podstawie art. 4, art. 5, art. 7 oraz art. 9 ust. 1 lit. a i c, z wyjątkiem przestępstw wymienionych w art. 168-2 (Tworzenie zapisu elektromagnetycznego bezprawnych komend) lub art. 234-2 (Utrudnianie działalności firmy poprzez zniszczenie komputera) Kodeksu Karnego.

Zgodnie z art. 42 oraz art. 22 (Jurysdykcja) ust. 2 Konwencji Rząd Japonii zastrzega sobie prawo do niestosowania zasad dotyczących jurysdykcji przewidzianych w art. 22 ust. 1 lit. d w odniesieniu do przestępstw określonych w art. 6 ust. 1 lit. a pkt ii Konwencji, o ile chodzi o przestępstwa wymienione w art. 13 (Zakaz czynów ułatwiających bezprawny dostęp do komputera bez znajomości celu uzyskania bezprawnego dostępu do komputera) Ustawy o zakazie bezprawnego dostępu do komputera.

Zgodnie z art. 40 oraz art. 2 (Nielegalny dostęp) Konwencji Rząd Japonii wymaga w odniesieniu do przestępstw określonych na podstawie z art. 2, aby były one popełnione z naruszeniem zasad bezpieczeństwa oraz w stosunku do systemu komputerowego połączonego z innym systemem komputerowym.

Zgodnie z art. 40 oraz art. 3 (Nielegalne przechwytywanie danych) Konwencji Rząd Japonii wymaga w odniesieniu do przestępstw określonych na podstawie art. 3, aby były one popełnione w odniesieniu do systemu komputerowego połączonego z innym systemem komputerowym, a ponadto aby były one popełnione w nieuczciwych zamiarach, o ile chodzi o przestępstwa określone w art. 109-2 (Dekodowanie treści komunikatów szyfrowanych) Prawa radiowego (Ustawa nr 131, 1950 r.).

Zgodnie z art. 42 oraz art. 29 (Niezwłoczne zabezpieczanie przechowywanych danych informatycznych) ust. 4 Konwencji Rząd Japonii zastrzega sobie prawo do odmowy wykonania wniosku o zabezpieczenie na podstawie art. 29, w przypadkach gdy ma podstawy, aby uważać, że w czasie ujawnienia warunek podwójnej karalności nie może być spełniony.

Zgodnie z art. 40 oraz art. 27 (Procedury związane z wnioskami o udzielenie wzajemnej pomocy prawnej przy braku obowiązujących porozumień międzynarodowych) ust. 9 lit. e Konwencji, dla lepszej skuteczności, wnioski składane Rządowi Japonii na podstawie niniejszego przepisu należy kierować do władz centralnych Rządu Japonii."

Republika Litewska

"Zgodnie z art. 40 oraz art. 2 Konwencji Republika Litwy oświadcza, że odpowiedzialność karna za czyny opisane w art. 2 Konwencji powstaje w wyniku bezprawnego dostępu do całości lub części systemu komputerowego poprzez naruszenie zabezpieczeń komputera lub sieci komputerowej.

Na podstawie art. 40 oraz art. 27 ust. 9 lit. e Konwencji Republika Litwy oświadcza, że dla lepszej skuteczności wnioski o wzajemną pomoc składane na podstawie art. 27 ust. 9 należy kierować do wskazanych wyżej organów centralnych.

Zgodnie z art. 42 oraz art. 4 ust. 2 Konwencji Republika Litwy oświadcza, że odpowiedzialność karna powstaje w przypadku, gdy czyny opisane w art. 4 Konwencji skutkują poważną szkodą.

Zgodnie z art. 42 oraz art. 29 ust. 4 Konwencji Republika Litwy oświadcza, że zastrzega sobie prawo do odmowy wykonania wniosku o zabezpieczenie danych w sytuacji, gdy ma powody, aby uważać, że w momencie ujawnienia przestępstwo stanowiące podstawę wniosku o zabezpieczenie danych nie jest uznawane w świetle przepisów prawa Republiki Litwy za przestępstwo."

Republika Łotewska

"Zgodnie z art. 29 ust. 4 Konwencji Republika Łotwy zastrzega sobie prawo do odmowy wykonania wniosku o zabezpieczenie na podstawie niniejszego artykułu w przypadku, gdy ma powody, aby twierdzić, że w czasie ujawnienia warunek podwójnej karalności nie może być spełniony."

Republika Mołdawii

"Zgodnie z art. 38 ust. 1 Konwencji Republika Mołdawii ustala, że przepisy Konwencji będą stosowane jedynie na terytorium skutecznie kontrolowanym przez władze Republiki Mołdawii."

Republika Federalna Niemiec

"Zgodnie z art. 40 Konwencji Republika Federalna Niemiec oświadcza, że korzysta z możliwości wprowadzenia wymogu, aby:

Republika Federalna Niemiec oświadcza, że korzysta z art. 42 Konwencji w następującym zakresie:

Królestwo Norwegii

"Zgodnie z art. 6 ust. 3 Konwencji Rząd Królestwa Norwegii zastrzega sobie prawo do niestosowania art. 6 ust. 1 lit. a pkt i Konwencji.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 Konwencji Rząd Królestwa Norwegii zastrzega sobie prawo do niestosowania środków, o których mowa w art. 20 - Gromadzenie w czasie rzeczywistym danych dotyczących ruchu, w przypadkach lżejszych przestępstw.

Wyjaśnienie pojęcia "lżejszych przestępstw": Zgodnie z art. 14 ust. 3 Strony mogą zastrzec sobie prawo do stosowania środków wymienionych w art. 20 tylko w odniesieniu do przestępstw lub kategorii przestępstw określonych w zastrzeżeniu. W zastrzeżeniu Norwegii zaznaczono, że Norwegia nie chce zezwolić na gromadzenie danych dotyczących ruchu w czasie rzeczywistym w odniesieniu do wykroczeń.

Art. 216b Norweskiej ustawy o postępowaniu karnym przewiduje gromadzenie danych dotyczących ruchu w przypadku, gdy istnieje uzasadniony powód, aby podejrzewać, że dana osoba popełniła przestępstwo lub usiłowała popełnić przestępstwo zagrożone karą pozbawienia wolności w wymiarze minimum 5 lat lub że osoba ta naruszyła konkretne przepisy prawa karnego.

Stosowanie różnego rodzaju kontroli komunikacji oraz innych środków przymusu naruszających prywatność jest zasadniczo ograniczone do przypadków poważnych przestępstw, gdzie poważne przestępstwa definiuje się jako zagrożone minimalną karą pozbawienia wolności w wymiarze 5 lat.

Wyjaśnienie związku pomiędzy zastrzeżeniem a zastosowaniem art. 20 oraz art. 21 w prawie norweskim: Prawo do stosowania środków, o których mowa w art. 20, tylko w odniesieniu do przestępstw określonych w zastrzeżeniu uzależnione jest od tego, czy zakres przestępstw, do których zastosowanie ma art. 20, nie jest bardziej ograniczony niż zakres przestępstw, do których odnoszą się środki, o których mowa w art. 21. Warunek określony w art. 14 należy rozumieć w taki sposób, że zakres przestępstw, w odniesieniu do których można gromadzić w czasie rzeczywistym dane dotyczące ruchu, nie może być bardziej ograniczony niż zakres przestępstw, w odniesieniu do których dozwolone jest przechwytywanie danych dotyczących treści.

Do art. 21 (Przechwytywanie danych dotyczących treści) w prawie norweskim odnosi się art. 216a Ustawy o postępowaniu karnym, natomiast do art. 20 odnosi się art. 216b Ustawy o postępowaniu karnym. Art. 216a określa minimalny wymiar kary pozbawienia wolności 10 lat, podczas gdy art. 216b określa karę pozbawienia wolności w wysokości 5 lat. Oznacza to, że art. 216a stosuje się do węższego zakresu przestępstw niż art. 216b, a tym samym warunek wynikający z art. 14 jest spełniony. W związku z tym Norwegia ma prawo wnieść zastrzeżenie zgodnie z art. 14.

Zgodnie z art. 29 ust. 4 Konwencji Rząd Królestwa Norwegii zastrzega sobie prawo do odmowy wykonania wniosku o zabezpieczenie na podstawie niniejszego artykułu w sytuacji, gdy ma powody, aby uznać, że w czasie ujawnienia nie może być spełniony warunek podwójnej karalności."

Republika Portugalska

"Zgodnie z art. 24 ust. 5 Konwencji Republika Portugalii oświadcza, że nie wyrazi zgody na ekstradycję w odniesieniu do osób:

Republika Portugalii będzie uwzględniała wnioski ekstradycyjne jedynie w odniesieniu do przestępstw podlegających karze pozbawienia wolności minimum 1 rok.

Republika Portugalii nie będzie uwzględniała wniosków ekstradycyjnych dotyczących obywateli Portugalii.

Republika Portugalii nie będzie uwzględniała wniosków ekstradycyjnych w odniesieniu do przestępstw zagrożonych karą śmierci zgodnie z prawem państwa wnioskującego.

Portugalia zezwoli na tranzyt przez jej terytorium tylko w odniesieniu do osób będących w okolicznościach umożliwiających ich ekstradycję."

Republika Słowacka

"Zgodnie z art. 40 Konwencji Republika Słowacka oświadcza, że korzysta z możliwości wymagania dodatkowego elementu w rozumieniu art. 2 Konwencji i w odniesieniu do odpowiedzialności karnej w związku z bezprawnym dostępem wymaga, aby przestępstwo nosiło cechy popełnienia poprzez naruszenie zabezpieczeń z zamiarem pozyskania danych komputerowych lub z innym nieuczciwym zamiarem, lub w odniesieniu do systemu komputerowego połączonego z innym systemem komputerowym.

Zgodnie z art. 42 oraz art. 29 ust. 4 Konwencji Republika Słowacka korzysta z prawa do odmowy wykonania wniosku o zabezpieczenie w sytuacji, gdy ma powody, aby uważać, że w czasie ujawnienia nie może być spełniony warunek podwójnej karalności.

Zgodnie z art. 42 oraz art. 4 ust. 2 Konwencji Republika Słowacka korzysta z prawa do wprowadzenia wymogu w odniesieniu do odpowiedzialności karnej, aby czyn, o którym mowa w art. 4 ust. 1, skutkował poważną szkodą."

Stany Zjednoczone Ameryki

"Stany Zjednoczone Ameryki oświadczają zgodnie z art. 2 oraz art. 40, że na mocy prawa Stanów Zjednoczonych przestępstwa wymienione w art. 2 ("Nielegalny dostęp") zawierają dodatkowy wymóg zamiaru pozyskania danych informatycznych.

Stany Zjednoczone Ameryki oświadczają zgodnie z art. 6 oraz art. 40, że na mocy prawa Stanów Zjednoczonych przestępstwo określone w art. 6 ("Niewłaściwe użycie urządzeń") ust. 1 lit. b zawiera wymóg posiadania minimalnej liczby jednostek. Minimalna liczba powinna być taka sama, jaką przewiduje obowiązujące prawo federalne Stanów Zjednoczonych.

Stany Zjednoczone Ameryki oświadczają zgodnie z art. 7 oraz art. 40, że na mocy prawa Stanów Zjednoczonych przestępstwo określone w art. 7 ("Fałszerstwo komputerowe") zawiera wymóg działania z zamiarem oszustwa.

Stany Zjednoczone Ameryki oświadczają zgodnie z art. 27 oraz art. 40, że na mocy prawa Stanów Zjednoczonych wnioski kierowane do Stanów Zjednoczonych zgodnie z art. 27 ("Procedury związane z wnioskami o udzielenie wzajemnej pomocy prawnej przy braku obowiązujących porozumień międzynarodowych") ust. 9 lit. e należy kierować do organu centralnego właściwego w sprawach udzielania wzajemnej pomocy prawnej.

Stany Zjednoczone Ameryki zgodnie z art. 4 oraz art. 42 Konwencji zastrzegają sobie prawo do wprowadzenia wymogu, żeby zachowanie skutkowało poważną szkodą, co powinno być ustalone zgodnie z mającym zastosowanie prawem federalnym Stanów Zjednoczonych.

Stany Zjednoczone Ameryki zgodnie z art. 6 oraz art. 42 Konwencji zastrzegają sobie prawo do niestosowania art. 6 ("Niewłaściwe użycie urządzeń") ust. 1 lit. a pkt i oraz lit. b w odniesieniu do urządzeń przeznaczonych lub przystosowanych przede wszystkim do celów popełnienia przestępstw określonych w art. 4 ("Naruszenie integralności danych") oraz w art. 5 ("Naruszenie integralności systemu").

Stany Zjednoczone Ameryki zgodnie z art. 9 oraz art. 42 Konwencji zastrzegają sobie prawo do stosowania art. 9 ust. 2 lit. b i c tylko w zakresie zgodnym z Konstytucją Stanów Zjednoczonych, tak jak interpretowana jest ona przez Stany Zjednoczone, jak również zgodnie z prawem federalnym, co obejmuje na przykład przestępstwo rozpowszechniania materiałów uznawanych za nieprzyzwoite zgodnie z przyjętymi w Stanach Zjednoczonych normami.

Stany Zjednoczone Ameryki zgodnie z art. 10 oraz art. 42 Konwencji zastrzegają sobie prawo do nakładania innych skutecznych środków w miejsce odpowiedzialności karnej zgodnie z art. 10 ("Przestępstwa związane z naruszeniem praw autorskich i praw pokrewnych") ust. 1 i 2 w odniesieniu do naruszeń niektórych praw najmu - w zakresie, w jakim uznanie takich naruszeń za przestępstwo nie jest wymagane zgodnie ze zobowiązaniami Stanów Zjednoczonych podjętymi w ramach porozumień wymienionych w ust. 1 i 2.

Stany Zjednoczone Ameryki zgodnie z art. 22 oraz art. 42 Konwencji zastrzegają sobie prawo do niestosowania w części art. 22 ("Jurysdykcja") ust. 1 lit. b, c i d. Stany Zjednoczone nie przewidują pełnej jurysdykcji w odniesieniu do przestępstw popełnionych poza swoim terytorium przez swojego obywatela lub na pokładach statków pływających pod swoją banderą lub statku powietrznego zarejestrowanego na podstawie swojego prawa. Niemniej jednak prawo Stanów Zjednoczonych przewiduje jurysdykcję w odniesieniu do pewnych przestępstw, które zostaną określone na mocy Konwencji i są popełnione za granicą przez obywateli Stanów Zjednoczonych w okolicznościach wskazujących na szczególne interesy federalne, a także w odniesieniu do pewnych przestępstw popełnionych na pokładzie statków i samolotów zarejestrowanych zgodnie z prawem Stanów Zjednoczonych. Stosownie do tego, Stany Zjednoczone wprowadzą ust. 1 lit. b, c i d w zakresie przewidzianym przez prawo federalne.

Stany Zjednoczone Ameryki zgodnie z art. 41 oraz art. 42 Konwencji zastrzegają sobie prawo do wykonywania zobowiązań wynikających z Rozdziału II Konwencji w sposób zgodny ze swoimi podstawowymi zasadami federalizmu."

Konfederacja Szwajcarska

"Szwajcaria oświadcza, że będzie stosowała art. 2 w takim zakresie, w jakim przestępstwo zostało popełnione poprzez naruszenie zabezpieczeń.

Szwajcaria oświadcza, że będzie stosowała art. 3, o ile przestępstwo zostało popełnione z zamiarem bezprawnego wzbogacenia.

Szwajcaria oświadcza, że będzie stosowała art. 7 tylko w takim zakresie, w jakim przestępstwo zostało popełnione w celu uzyskania korzyści dla siebie lub osoby trzeciej lub spowodowania szkody.

Zgodnie z art. 9 ust. 3 Konwencji Szwajcaria oświadcza, że w kontekście art. 9 ust. 2 przez termin "osoba małoletnia" rozumie każdą osobę w wieku poniżej 16 lat.

Zgodnie z art. 6 ust. 3 Konwencji Szwajcaria zastrzega sobie prawo do stosowania art. 6 ust. 1 tylko w przypadku, gdy przestępstwo dotyczy sprzedaży, dystrybucji lub innego dostarczania rzeczy, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. a pkt ii.

Zgodnie z art. 9 ust. 4 Konwencji Szwajcaria zastrzega sobie prawo do niestosowania art. 9 ust. 2 lit. b.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 Konwencji Szwajcaria zastrzega sobie prawo do stosowania środków, o których mowa w art. 20, w odniesieniu do przestępstw na podstawie Kodeksu Karnego.

Zgodnie z art. 29 ust. 4 Konwencji Szwajcaria zastrzega sobie prawo do tego, aby wykonywanie wszelkich oficjalnych wniosków wymagających zastosowania środków przymusu podlegało warunkowi określonemu w art. 29 ust. 4."

Republika Turcji

"Zgodnie z art. 40 i art. 2 Konwencji Republika Turcji deklaruje, że wymaga, żeby przestępstwo było popełnione poprzez naruszenie zabezpieczeń, z zamiarem pozyskania danych komputerowych lub innym nieuczciwym zamiarem lub w odniesieniu do systemu komputerowego połączonego z innym systemem komputerowym.

Zgodnie z art. 40 i art. 7 Konwencji Republika Turcji deklaruje, że przestępstwo, o którym mowa w art. 7, dotyczące fałszowania danych komputerowych wymaga, zgodnie z prawem tureckim, działania z zamiarem oszustwa lub w podobnym nieuczciwym zamiarze.

Zgodnie z art. 42 i art. 14 ust. 3 lit. b Konwencji Republika Turcji zastrzega sobie prawo do niestosowania środków określonych w art. 20 i art. 21 do przekazów realizowanych w ramach systemu informatycznego, jeżeli system funkcjonuje na potrzeby zamkniętej grupy użytkowników i nie wykorzystuje publicznych sieci komunikacyjnych, i nie jest połączony z innym systemem komputerowym publicznym lub prywatnym.

Zgodnie z art. 42 i art. 22 Konwencji Republika Turcji zastrzega sobie prawo do stosowania zasad jurysdykcji w zakresie art. 11 i 13 tureckiego prawa karnego, kiedy przestępstwo jest popełnione przez obywatela tureckiego poza jej suwerennym terytorium.

Zgodnie z art. 42 i art. 29 ust. 4 Konwencji Republika Turcji zastrzega sobie prawo odmowy wykonania wniosku o zabezpieczenie danych na podstawie tego artykułu w przypadku, gdy ma podstawy sądzić, że w chwili ujawnienia warunek podwójnej karalności nie będzie mógł zostać spełniony."

Ukraina

"Ukraina zastrzega sobie prawo do niestosowania art. 6 ust. 1 Konwencji dotyczącego ustalania odpowiedzialności karnej za produkcję, pozyskiwanie z zamiarem wykorzystania oraz inne udostępnianie rzeczy, określonych w art. 6 ust. 1 lit. a pkt i Konwencji, a także za produkcję i pozyskiwanie z zamiarem wykorzystania rzeczy określonych w art. 6 ust. 1 lit. a pkt ii Konwencji.

Ukraina zastrzega sobie prawo do niestosowania w pełnym zakresie art. 9 ust. 1 lit. d i e Konwencji."

Węgry

"Zgodnie z art. 9 ust. 4 Republika Węgier zastrzega sobie prawo do niestosowania art. 9 ust. 2 lit. b."

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

"Zgodnie z art. 9 ust. 4 Konwencji Rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej zastrzega sobie prawo do niestosowania art. 9 ust. 2 lit. b, zgodnie z którym "pornografia dziecięca" obejmuje "osobę, która wydaje się być małoletnia, w trakcie czynności wyraźnie seksualnej", ponieważ przepis ten nie jest zgodny z wewnętrznymi regulacjami prawnymi dotyczącymi nieprzyzwoitych zdjęć dzieci.

Zgodnie z art. 22 ust. 2 Konwencji Rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej zastrzega sobie prawo do niestosowania art. 22 ust. 1 lit. d. Zjednoczone Królestwo może poszerzyć swoją jurysdykcję eksterytorialną w odniesieniu do większości przestępstw określonych w art. 2-11, jednak nie w odniesieniu do oszustwa popełnionego w Szkocji w określonych okolicznościach. Ponieważ nie istnieje żadna nadrzędna umowa poszerzająca jurysdykcję eksterytorialną, Zjednoczone Królestwo nie może powiedzieć, że będzie go stosować w każdym przypadku.

Zgodnie z art. 29 ust. 4 Konwencji Rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej zastrzega sobie prawo do niestosowania art. 29 w sytuacji, gdy wykonanie wniosku o zabezpieczenie wymaga zastosowania przymusu oraz w przypadku gdy nie można stwierdzić podwójnej karalności.

Zgodnie z art. 9 ust. 4 Konwencji Rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oświadcza, że zastrzega sobie prawo do niestosowania art. 9 ust. 2 lit. c, ponieważ w Szkocji nie ma przestępstwa obejmującego "realistyczny" obraz, który nie jest fotografią prawdziwej osoby ani nie pochodzi od takiej fotografii."