(Dz.U.UE L z dnia 20 grudnia 2012 r.)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 67 ust. 4 oraz art. 81 ust. 2 lit. a), c) oraz e),

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projekt aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 1 ,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą 2 ,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 21 kwietnia 2009 r. Komisja przyjęła sprawozdanie dotyczące stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych 3 . W sprawozdaniu stwierdzono, że funkcjonowanie tego rozporządzenia jest zasadniczo zadowalające, ale należałoby usprawnić stosowanie niektórych jego przepisów, ułatwić w większym stopniu swobodny przepływ orzeczeń oraz jeszcze bardziej zwiększyć dostęp do wymiaru sprawiedliwości. Ze względu na konieczność wprowadzenia szeregu dalszych zmian, dla zachowania przejrzystości rozporządzenie to należy przekształcić.

(2) Na posiedzeniu w Brukseli w dniach 10-11 grudnia 2009 r. Rada Europejska przyjęła nowy wieloletni program zatytułowany "Program sztokholmski - Otwarta i bezpieczna Europa dla dobra i ochrony obywateli" 4 . W programie sztokholmskim Rada Europejska stwierdziła, że w okresie objętym tym programem należy kontynuować proces znoszenia wszelkich środków pośrednich (procedura exequatur). Jednocześnie znoszeniu procedury exequatur powinno również towarzyszyć szereg zabezpieczeń.

(3) Unia wyznaczyła sobie za cel utrzymanie i dalszy rozwój przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, między innymi poprzez ułatwienie dostępu do wymiaru sprawiedliwości, w szczególności przy pomocy zasady wzajemnego uznawania orzeczeń sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych. W celu stopniowego tworzenia takiej przestrzeni Unia ma przyjąć środki w zakresie współpracy sądowej w sprawach cywilnych mających skutki transgraniczne, szczególnie jeżeli jest to niezbędne do prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego.

(4) Różnice pomiędzy przepisami poszczególnych państw o jurysdykcji i uznawaniu orzeczeń utrudniają należyte funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Dlatego nieodzowne jest wydanie przepisów celem ujednolicenia przepisów o jurysdykcji w sprawach cywilnych i handlowych, aby zapewnić szybkie i nieskomplikowane uznawanie i wykonywanie orzeczeń wydanych w jednym z państw członkowskich.

(5) Przepisy takie wchodzą w zakres współpracy sądowej w sprawach cywilnych w rozumieniu art. 81 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

(6) Celem zagwarantowania swobodnego przepływu orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych niezbędnym i stosownym jest, aby przepisy o jurysdykcji oraz uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń zostały określone w drodze aktu unijnego, który będzie wiążący i bezpośrednio stosowany.

(7) Na podstawie art. 220 tiret czwarte Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Gospodarczą ówczesne państwa członkowskie Wspólnot Europejskich zawarły dnia 27 września 1968 r. w Brukseli Konwencję o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, której tekst został następnie zmieniony przez konwencje o przystąpieniu nowych państw członkowskich do tej konwencji 5  ("konwencja brukselska z 1968 r."). Ówczesne państwa członkowskie Wspólnot Europejskich i niektóre państwa EFTA zawarły dnia 16 września 1988 r. w Lugano Konwencję o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych 6  ("konwencję lugańską z 1988 r."), która stanowi konwencję równoległą do konwencji brukselskiej z 1968 r. Konwencja lugańska z 1988 r. zaczęła obowiązywać w Polsce od dnia 1 lutego 2000 r.

(8) W dniu 22 grudnia 2000 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 44/2001, które zastępuje konwencję brukselską z 1968 r. w odniesieniu do terytoriów państw członkowskich objętych TFUE, między wszystkimi państwami członkowskimi, z wyłączeniem Danii. Decyzją Rady 2006/325/WE 7  Wspólnota zawarła porozumienie z Danią zapewniające stosowanie przepisów rozporządzenia (WE) nr 44/2001 w odniesieniu do Danii. Konwencja lugańska z 1988 r. została zmieniona konwencją o jurysdykcji i uznawaniu oraz wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych 8 , podpisaną w Lugano w dniu 30 października 2007 r. przez Wspólnotę, Danię, Islandię, Norwegię i Szwajcarię ("konwencja lugańska z 2007 r.").

(9) Konwencja brukselska z 1968 r. obowiązuje nadal na terytoriach państw członkowskich podlegających jej terytorialnemu zakresowi zastosowania i wyłączonych z niniejszego rozporządzenia na podstawie art. 355 TFUE.

(10) Przedmiotowy zakres zastosowania niniejszego rozporządzenia powinien rozciągać się, pominąwszy kilka dokładnie określonych dziedzin prawa, na zasadniczą część prawa cywilnego i handlowego; w świetle przyjęcia rozporządzenia Rady (WE) nr 4/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń oraz współpracy w zakresie zobowiązań alimentacyjnych 9  kwestie te powinny zostać wyłączone z zakresu niniejszego rozporządzenia

(11) Do celów niniejszego rozporządzenia sądy państw członkowskich powinny obejmować sądy wspólne dla kilku państw członkowskich, takie jak Trybunał Sprawiedliwości Beneluksu, w zakresie, w jakim sprawuje on jurysdykcję w sprawach wchodzących w zakres niniejszego rozporządzenia. Dlatego też orzeczenia wydane przez takie sądy powinny być uznawane i wykonywane zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia.

(12) Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do sądownictwa polubownego. Żaden przepis niniejszego rozporządzenia nie powinien uniemożliwiać sądom państwa członkowskiego, zgodnie z ich prawem krajowym, skierowania stron do sądu polubownego ani zawieszenia postępowania lub odrzucenia wniosku o wszczęcie postępowania, ani też zbadania, czy umowa o arbitraż jest nieważna, bezskuteczna lub niewykonalna, gdy zostanie wniesiona do nich sprawa, co do której strony zawarły umowę o arbitraż.

Orzeczenie sądu państwa członkowskiego co do tego, czy umowa o arbitraż jest nieważna, bezskuteczna lub niewykonalna, nie powinno podlegać przepisom niniejszego rozporządzenia dotyczącym uznawania i wykonywania, bez względu na to, czy sąd orzekł o tym jako o sprawie głównej, czy też jako o kwestii wstępnej.

Z drugiej strony, jeżeli sąd państwa członkowskiego ustalił - sprawując jurysdykcję na mocy niniejszego rozporządzenia lub prawa krajowego - że umowa o arbitraż jest nieważna, bezskuteczna lub niewykonalna, nie powinno to uniemożliwiać uznania orzeczenia tego sądu w sprawie głównej lub, w zależności od sytuacji, wykonania tego orzeczenia zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Nie powinno to naruszać kompetencji sądów państw członkowskich do orzekania o uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń arbitrażowych zgodnie z Konwencją o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń arbitrażowych sporządzoną w Nowym Jorku w dniu 10 czerwca 1958 r. ("konwencja nowojorska z 1958 r."), która ma pierwszeństwo stosowania przed niniejszym rozporządzeniem.

Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do żadnego powództwa ani postępowania pomocniczego związanego w szczególności z powołaniem sądu polubownego, uprawnieniami arbitrów, przebiegiem postępowania przed sądem polubownym lub wszelkimi innymi aspektami takiego postępowania, ani też do żadnego powództwa lub orzeczenia dotyczącego uchylenia, kontroli, zaskarżenia, uznania lub wykonania orzeczenia arbitrażowego.

(13) Musi istnieć związek między postępowaniami, do których ma zastosowanie niniejsze rozporządzenie, a terytorium państw członkowskich. W związku z tym wspólne przepisy o jurysdykcji powinny co do zasady znajdować zastosowanie wtedy, gdy pozwany ma miejsce zamieszkania na terytorium jednego z państw członkowskich.

(14) Pozwany niemający miejsca zamieszkania w państwie członkowskim powinien zasadniczo podlegać krajowym przepisom o jurysdykcji, mającym zastosowanie na terytorium państwa członkowskiego, przed którego sądem wytoczono powództwo.

Jednakże w celu zapewnienia ochrony konsumentów i pracowników, ochrony jurysdykcji sądów państw członkowskich w sytuacjach, w których mają one jurysdykcję wyłączną, oraz przestrzegania autonomii stron, niektóre przepisy dotyczące jurysdykcji zawarte w niniejszym rozporządzeniu powinny mieć zastosowanie niezależnie od miejsca zamieszkania pozwanego.

(15) Przepisy o jurysdykcji powinny być w wysokim stopniu przewidywalne i opierać się na zasadzie, że jurysdykcję w ogólności mają sądy miejsca zamieszkania pozwanego. Tak ustalona jurysdykcja powinna mieć miejsce zawsze, z wyjątkiem kilku dokładnie określonych przypadków, w których ze względu na przedmiot sporu lub autonomię stron uzasadnione jest inne kryterium powiązania. Siedziba osób prawnych musi być zdefiniowana wprost w rozporządzeniu celem wzmocnienia przejrzystości wspólnych przepisów i uniknięcia konfliktów kompetencyjnych.

(16) Jurysdykcja oparta na łączniku miejsca zamieszkania powinna zostać uzupełniona jurysdykcją opartą na innych łącznikach, które powinny zostać dopuszczone ze względu na ścisły związek pomiędzy sądem a sporem prawnym lub w interesie prawidłowego sprawowania wymiaru sprawiedliwości. Istnienie ścisłego związku powinno zagwarantować pewność prawną oraz uniknięcie możliwości pozywania pozwanego przed sąd państwa członkowskiego, którego pozwany nie mógł rozsądnie przewidzieć. Ma to istotne znaczenie zwłaszcza w przypadku sporów dotyczących zobowiązań pozaumownych wynikających z naruszenia prywatności i innych dóbr osobistych, w tym zniesławienia.

(17) Właściciel dobra kultury w rozumieniu art. 1 ust. 1 dyrektywy Rady 93/7/EWG z dnia 15 marca 1993 r. w sprawie zwrotu dóbr kultury wyprowadzonych niezgodnie z prawem z terytorium państwa członkowskiego 10  powinien móc na podstawie niniejszego rozporządzenia wszcząć postępowanie w sprawach dotyczących roszczeń cywilnoprawnych w celu odzyskania, w oparciu o prawo własności, takiego dobra kultury przed sądem miejsca, w którym dobro to znajduje się w momencie wytoczenia powództwa. Takie postępowanie nie powinno naruszać postępowania wszczętego na mocy dyrektywy 93/7/EWG.

(18) W sprawach dotyczących ubezpieczenia, umów z udziałem konsumentów i z zakresu prawa pracy strona słabsza powinna być chroniona przez przepisy jurysdykcyjne dla niej bardziej korzystne niż przepisy ogólne.

(19) Z zastrzeżeniem jurysdykcji wyłącznych określonych w niniejszym rozporządzeniu powinna być przestrzegana autonomia stron w zakresie umownego wyboru jurysdykcji, z wyjątkiem spraw dotyczących ubezpieczenia, umów z udziałem konsumentów lub z zakresu prawa pracy, w których dopuszczalna jest jedynie ograniczona swoboda stron w zakresie umownego wyboru jurysdykcji.

(20) W razie pojawienia się kwestii, czy umowa dotycząca jurysdykcji przyznająca jurysdykcję sądowi lub sądom państwa członkowskiego, jest materialnie nieważna, kwestia ta powinna zostać rozstrzygnięta zgodnie z prawem państwa członkowskiego, w którym znajduje się sąd lub sądy wskazane w umowie, włączając w to normy kolizyjne tego państwa członkowskiego.

(21) W interesie zgodnego sprawowania wymiaru sprawiedliwości należy unikać tak dalece, jak jest to tylko możliwe, równoległych postępowań i zapewnić, aby w różnych państwach członkowskich nie zapadały niezgodne ze sobą orzeczenia. Należy przewidzieć jasną i skuteczną regulację w celu wyjaśnienia kwestii zawisłości sprawy i postępowań pozostających w związku, jak również w celu zapobiegania problemom wynikającym z różnego określenia w poszczególnych państwach momentu, od którego postępowanie uważa się za zawisłe. Do celów niniejszego rozporządzenia moment ten powinien zostać określony autonomicznie.

(22) Jednakże w celu wzmocnienia skuteczności umów ustanawiających jurysdykcję wyłączną i unikania nieuczciwych taktyk w postępowaniu sądowym, należy przewidzieć wyjątek od ogólnej regulacji dotyczącej zawisłości sprawy w celu zadowalającego rozwiązania szczególnego przypadku, w którym mogą toczyć się równoległe postępowania. Jest to sytuacja, w której powództwo wytoczono przed sądem niewskazanym w umowie ustanawiającej jurysdykcję wyłączną, a następnie w sporze o to samo roszczenie i między tymi samymi stronami wytoczono powództwo przed sądem wskazanym w takiej umowie. W takim przypadku sąd, przed którym najpierw wytoczono powództwo, powinien mieć obowiązek zawiesić swoje postępowanie, gdy tylko powództwo zostanie wytoczone przed sądem wskazanym w umowie i do czasu, aż ten wskazany sąd stwierdzi, że nie ma jurysdykcji na mocy umowy ustanawiającej jurysdykcję wyłączną. Ma to na celu zagwarantowanie, by w takiej sytuacji sąd wskazany w umowie miał pierwszeństwo orzeczenia o ważności umowy oraz o zakresie, w jakim ta umowa ma zastosowanie do zawisłego przed nim sporu. Sąd wskazany w umowie powinien móc prowadzić postępowanie niezależnie od tego, czy sąd niewskazany w umowie orzekł już w kwestii zawieszenia postępowania.

Niniejszy wyjątek nie powinien dotyczyć sytuacji, gdy strony zawarły sprzeczne umowy ustanawiające jurysdykcję wyłączną lub jeżeli powództwo wytoczono najpierw przed sądem wskazanym w umowie dotyczącej jurysdykcji wyłącznej. W takich przypadkach powinna mieć zastosowanie określona w niniejszym rozporządzeniu zasada ogólna dotycząca zawisłości sprawy.

(23) Niniejsze rozporządzenie powinno ustanowić elastyczny mechanizm, który pozwalałby sądom państw członkowskich na uwzględnianie postępowań toczących się przed sądami państw trzecich, biorąc pod uwagę w szczególności to, czy orzeczenie wydane w państwie trzecim będzie mogło być uznane i wykonane w danym państwie członkowskim na mocy przepisów tego państwa członkowskiego oraz prawidłowego sprawowania wymiaru sprawiedliwości.

(24) Mając na uwadze prawidłowe sprawowanie wymiaru sprawiedliwości, sąd danego państwa członkowskiego powinien ocenić wszystkie okoliczności rozpatrywanej sprawy. Okoliczności takie mogą obejmować powiązania między stanem faktycznym danej sprawy, stronami i danym państwem trzecim, etap postępowania prowadzonego w państwie trzecim w momencie wszczęcia postępowania w sądzie państwa członkowskiego, a także kwestię, czy można oczekiwać, że sąd tego państwa trzeciego wyda orzeczenie w rozsądnym terminie.

Ta ocena może obejmować również to, czy jurysdykcja wyłączna sądu państwa trzeciego w danej sprawie wynika z okoliczności, w których sąd państwa członkowskiego miałby jurysdykcję wyłączną.

(25) Pojęcie środków tymczasowych, w tym środków zabezpieczających, powinno obejmować na przykład zarządzenia o charakterze zabezpieczającym, które mają na celu uzyskanie informacji lub zabezpieczenie dowodów, w rozumieniu art. 6 i 7 dyrektywy 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej 11 . Nie powinno ono natomiast obejmować środków, które nie mają charakteru zabezpieczającego, takich jak środki zarządzające przesłuchanie świadka. Nie powinno to naruszać stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1206/2001 z dnia 28 maja 2001 r. w sprawie współpracy pomiędzy sądami państw członkowskich przy przeprowadzaniu dowodów w sprawach cywilnych lub handlowych 12 .

(26) Wzajemne zaufanie do sprawowania wymiaru sprawiedliwości w Unii usprawiedliwia zasadę, zgodnie z którą orzeczenia wydane w państwie członkowskim powinny być uznawane we wszystkich państwach członkowskich bez potrzeby przeprowadzania specjalnego postępowania. Ponadto cel w postaci ograniczenia nakładu czasu pracy oraz kosztów, jakie wiążą się z transgranicznym postępowaniem sądowym, uzasadnia zniesienie wymagania stwierdzenia wykonalności przed wykonaniem orzeczenia w wezwanym państwie członkowskim. W związku z tym orzeczenie wydane przez sądy państwa członkowskiego powinno być traktowane tak, jak gdyby zostało wydane w wezwanym państwie członkowskim.

(27) Do celów swobodnego przepływu orzeczeń orzeczenie wydane w jednym państwie członkowskim powinno być uznawane i wykonywane w innym państwie członkowskim, nawet jeżeli dotyczy ono osoby niemającej miejsca zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego.

(28) Jeżeli orzeczenie zawiera środek lub zarządzenie nieznane w przepisach prawa wezwanego państwa członkowskiego, ten środek lub to zarządzenie - w tym wszelkie wskazane w nim prawa - powinno zostać dostosowane tak dalece, jak to jest możliwe do środka lub zarządzenia, które według prawa tego państwa członkowskiego ma równorzędne skutki i służy podobnym celom. To, w jaki sposób i przez kogo ma zostać przeprowadzone takie dostosowanie, powinno być określone przez każde państwo członkowskie.

(29) Bezpośrednie wykonywanie bez stwierdzenia wykonalności w wezwanym państwie członkowskim orzeczenia wydanego w innym państwie członkowskim nie powinno naruszać prawa do obrony. Dlatego osoba, wobec której wystąpiono o wykonanie orzeczenia, powinna mieć możliwość wystąpienia o odmowę uznania lub wykonania orzeczenia, jeżeli uzna, że występuje jedna z podstaw odmowy uznania. Powinno to obejmować podstawę polegającą na tym, że osoba ta nie miała możliwości przygotowania swojej obrony, gdy orzeczenie zostało wydane zaocznie z powództwa cywilnego w związku z postępowaniem karnym. Powinno to również obejmować podstawy, na które można by się powołać zgodnie z zawartym na mocy art. 59 konwencji brukselskiej z 1968 r. porozumieniem między wezwanym państwem członkowskim a państwem trzecim.

(30) Strona sprzeciwiająca się wykonaniu orzeczenia wydanego w innym państwie członkowskim powinna - w zakresie, w jakim jest to możliwe i zgodnie z systemem prawnym wezwanego państwa członkowskiego, móc powołać się w tym samym postępowaniu nie tylko na podstawy odmowy przewidziane w niniejszym rozporządzeniu, ale także na podstawy odmowy przewidziane w prawie krajowym, w terminach określonych w tym prawie.

Uznania orzeczenia można jednak odmówić tylko wówczas, jeżeli zachodzi co najmniej jedna podstawa odmowy przewidziana w niniejszym rozporządzeniu.

(31) W razie wszczęcia postępowania o odmowę wykonania orzeczenia, sądy wezwanego państwa członkowskiego powinny móc zezwolić, w czasie trwania całego tego postępowania, łącznie z postępowaniem odwoławczym, na kontynuowanie wykonania z zastrzeżeniem jego ograniczenia lub złożenia zabezpieczenia.

(32) W celu poinformowania osoby, wobec której wystąpiono o wykonanie orzeczenia, o wykonaniu orzeczenia wydanego w innym państwie członkowskim, zaświadczenie przewidziane w niniejszym rozporządzeniu, w razie konieczności wraz z orzeczeniem, powinno zostać doręczone tej osobie w rozsądnym terminie przed pierwszym środkiem wykonawczym. W tym kontekście pierwszy środek wykonawczy oznacza pierwszy środek wykonawczy po takim doręczeniu.

(33) Jeżeli środki tymczasowe, w tym środki zabezpieczające, zostały zarządzone przez sąd mający jurysdykcję w sprawie głównej, należy zapewnić ich swobodny przepływ na mocy niniejszego rozporządzenia. Jednak środki tymczasowe, włącznie ze środkami zabezpieczającymi, które zostały zarządzone przez taki sąd bez wzywania pozwanego do stawiennictwa, nie powinny być uznawane ani wykonywane na podstawie niniejszego rozporządzenia, chyba że orzeczenie dotyczące tych środków zostało pozwanemu doręczone przed wykonaniem. Powyższe nie powinno wykluczać uznawania i wykonywania takich środków zgodnie z prawem krajowym. Jeżeli środki tymczasowe, w tym środki zabezpieczające, zostały zarządzone przez sąd nieposiadający jurysdykcji w sprawie głównej, działanie takich środków powinno być na mocy niniejszego rozporządzenia ograniczone do terytorium danego państwa członkowskiego.

(34) W celu zapewnienia ciągłości pomiędzy konwencją brukselską z 1968 r., rozporządzeniem (WE) nr 44/2001 i niniejszym rozporządzeniem powinny być przewidziane przepisy przejściowe. Dotyczy to również wykładni postanowień konwencji brukselskiej z 1968 r. oraz zastępujących ją rozporządzeń dokonywanej przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

(35) W celu zachowania międzynarodowych zobowiązań zaciągniętych przez państwa członkowskie niniejsze rozporządzenie nie może wywierać skutków w zakresie zawartych przez państwa członkowskie konwencji w sprawach szczególnych.

(36) Nie naruszając obowiązków państw członkowskich, o których mowa w Traktatach, niniejsze rozporządzenie nie powinno wpływać na stosowanie dwustronnych konwencji i umów zawartych między państwem trzecim a jednym z państw członkowskich przed datą wejścia w życie rozporządzenia (WE) nr 44/2001, dotyczących spraw regulowanych niniejszym rozporządzeniem.

(37) W celu zapewnienia aktualizacji zaświadczeń stosowanych w związku z uznawaniem lub wykonywaniem orzeczeń, a także dokumentów urzędowych i ugód sądowych objętych przepisami niniejszego rozporządzenia należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do zmian w załącznikach I i II do niniejszego rozporządzenia. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(38) Niniejsze rozporządzenie przestrzega praw podstawowych oraz zasad uznanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności prawa do skutecznego środka odwoławczego oraz do rzetelnego procesu sądowego, zagwarantowanych w art. 47 Karty.

(39) Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia nie może zostać osiągnięty w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną we wspomnianym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tego celu.

(40) Zjednoczone Królestwo i Irlandia zgodnie z art. 3 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, który to protokół jest załączony do TUE i do ówczesnego Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, uczestniczyły w przyjęciu i stosowaniu rozporządzenia (WE) nr 44/2001. Zgodnie z art. 3 Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do TUE i do TFUE, Zjednoczone Królestwo i Irlandia powiadomiły o chęci uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszego rozporządzenia.

(41) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, i nie jest nim związana ani go nie stosuje, nie naruszając możliwości stosowania przez Danię zmian do rozporządzenia (WE) nr 44/2001 zgodnie z art. 3 Umowy z dnia 19 października 2005 r. pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Danii w sprawie właściwości sądów oraz uznawania i wykonywania orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych 13 ,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: